اثر احداث دیوار موازی بر کاهش آبشستگی پیرامون تکیه‌گاه پل در مقطع مرکب

آبشستگی تکیه‌گاه پل می‌تواند عامل اصلی شکست پل و در نتیجه افزایش هزینه تعمیرات و کاهش دسترسی به راه‌ها شود. بنابراین، اهمیت مطالعه در مورد پیش‌بینی آبشستگی در تکیه‌گاه پل‌ها و راه‌های کاهش آن به خوبی روشن است. اکثر تکیه‌گاه پل‌ها در دشت سیلابی یک آبراهه مرکب قرار گرفته‌اند. هدف این تحقیق بررسی تأثیر احداث دیوار موازی بر آبشستگی تکیه‌گاه پل با دیواره عمودی در مقطع مرکب می‌باشد. آزمایش‌ها در طول‌های مختلف دیوار موازی و شرایط آبشستگی آب زلال انجام گرفت. نتایج نشان می‌دهد که با استفاده از دیوار موازی، آبشستگی در ناحیه دماغه بالادست تکیه‌گاه (به عنوان نقطه بحرانی آبشستگی) کاهش یافته و حتی در بعضی موارد رسوبگذاری مشاهده شد. دیوار موازی می‌تواند با تغییر الگوی جریان پیرامون تکیه‌گاه پل، حداکثر عمق آبشستگی را از دماغه بالادست تکیه‌گاه دور کرده و با عمق کمتری به پای دیوار موازی منتقل کند. در یک عمق آب ثابت و با افزایش طول دیوار موازی، درصد کاهش عمق آبشستگی در دماغه بالادست تکیه‌گاه افزایش یافته، بطوری که دارای یک نرخ کاهشی می‌باشد. همچنین، در یک عمق آب ثابت و طول‌های مختلف دیوار موازی، نتایج تقریباً یکسانی در عمق آبشستگی پای دیوار مشاهده شد. با افزایش عمق آب، آبشستگی پای دیوار نیز افزایش یافت. با استفاده از دیوار موازی به طولی برابر نصف طول تکیه-گاه پل، بسته به عمق جریان، 51 تا 64 درصد کاهش عمق آبشستگی در ناحیه دماغه بالادست تکیه‌گاه مشاهده گردید.